Rozdział 7

 Ciągle mamy nadzieję - i we wszystkich sprawach lepiej mieć nadzieję niż ją stracić.

*Perspektywa Miśki*

Kiedy wróciłam do domu weszłam do kuchni aby zostawić zakupy. Następnie udałam się do pokoju aby wybrać ciuchy, które założę na spotkanie z Karolem oraz później z Wojtkiem. Byłam strasznie ciekawa o czym chce ze mną porozmawiać. Poszłam do łazienki wzięłam prysznic przebrałam się, wróciłam do kuchni przygotować sobie coś do jedzenia, gdy kończyłam przygotowywać obiad usłyszałam dzwonek. Wstawiłam przygotowaną zapiekankę do piekarnika i poszłam otworzyć, gdy to zrobiłam zobaczyłam Karola, wpuściłam go i zaprosiłam do kuchni aby móc zjeść obiad. Zaproponowałam mu zapiekanki i skorzystał, nawet zrobiłam mi kawę udaliśmy się do salonu i tam zjedliśmy, potem zaniosłam talerze do kuchni i wsadziłam do zmywarki. Wróciłam do salonu i spytałam Karola o cel wizyty u mnie.

- Możesz mi powiedzieć o czym chcesz porozmawiać?
- Jasne, ale powiedz mi czy masz jakieś rodzeństwo?
- Nie, ale....
- ale ?
- Czuje, że moja mama, nie była moją prawdziwą mamą tylko zostałam adoptowana.
- Czemu tak sądzisz?
- Po jej śmierci sprzątałam dokumenty i znalazłam tam informację o adopcji. Wybieram się do mojego rodzinnego miasta aby móc się czegoś dowiedzieć.
- Skąd pochodzisz?
- Z Warszawy, a czemu pytasz? Masz może rodzeństwo?
- Ja również pochodzę z Warszawy. Tak mam.
- Co się stało?
- Moja siostra gdy była mała zniknęła i nie mogę pogodzić się z tym, że to może być moja wina.
- Czemu tak myślisz?
- Gdy wychodziłem pograć w piłkę z chłopakami nie zamknąłem bramki i wypadła jej piłka, którą się bawiła już nie wróciła do domu. Masz może jakieś zdjęcia z dzieciństwa?
- Tak. Poczekaj chwilę.

Wróciłam po chwili z albumem w ręku.

- Kiedy mu pokazałam to zdjęcie zauważyłam, że jego twarz diametralnie się z mieniła z wesołej stała się smutna oraz miał łzy w oczach. Karol co się stało?
- Nic. Po prostu jesteś bardzo do niej podobna na tym zdjęciu. Nawet nie wie jak ona teraz wygląda i co robi, czym się interesuje. Wiesz będę już leciał dziękuje za obiad i rozmowę, wiesz mam nadzieję, że ona jest podobna do ciebie bardzo bym tego chciał.
- Nie ma za co. Ja też chciałabym mieć takiego brata.
- Do zobaczenia. Możesz zawsze na mnie liczyć.
- Ty również. Trzymaj się. pa
- papa.

Po wizycie Karola byłam jakoś dziwnie spokojna jakbym znalazła część siebie, ale przecież to nie możliwe. Po jakimś czasie przyszedł Wojtek opowiedziałam mu o rozmowie z Karolem, był bardzo zaskoczony tym, że powiedział mi o siostrze. Posiedział trochę i poszedł do domu, ponieważ był zmęczony. Przed wyjściem zaproponował, że pojedzie ze mną załatwić sprawy w Warszawie i pomóc mi w poszukiwaniach. Następnego dnia udałam się do hali aby dowiedzieć się czy dostałam pracę. Zapukałam do prezesa gdy usłyszałam proszę weszłam.

- Witam Michalino. Chciałbym poinformować, że.....
*************************************
Witam. Zostawiam Wam nowy rozdział. Liczę na szczere opinie i komentarze, przyjmę również krytykę.
Jak myślicie co chce powiedzieć prezes? W jakich okolicznościach dowiedzą się prawdy? Coś lub ktoś im w tym pomoże?
Pozdrawiam